Een diep ontroerende kennismaking met poëzie

De Poolse Kasienka heeft geen keus wanneer ze met enkel één koffer aan de figuurlijke hand van haar moeder naar Engeland vertrekt. Ze zijn op zoek naar haar vader Tata, die weggelopen is van huis zonder één keer om te kijken. In Engeland gaat het leven tijdens die zoektocht door, in een kleine kamer waar ze het bed deelt met haar moeder en de kraan maar steeds blijft lekken. Op school krijgt ze het flink te verduren en is ze het slachtoffer van pesterijen. Dan ontdekt ze haar passie voor zwemmen en de liefde voor William. En wanneer ze leert zwemmen, lijkt alles langzamerhand beter te worden.  

Het gewicht van water is het werk van Sarah Crossan, een auteur van jeugdboeken waarvan sommige in de prijzen zijn gevallen. Ook dit bijzondere en poëtische boek heeft niet voor niets een aantal awards binnengesleept.   

We zijn boeken gewend die boordevol staan met letters, woorden, onmogelijk lange zinnen. Een poëtische roman die ons een verhaal probeert te vertellen met misschien maar 10% van die woordenbrij? Dat is even slikken.  

Maar wie doorzet en zich door de eerste bladzijden heen worstelt, die wordt beloond met een prachtig stuk werk. Hoewel op het eerste gezicht de immens korte zinnen wat oppervlakkig lijken, gaat er een diepe betekenis achter schuil. Een die het waard is om ontdekt te worden. Je moet af en toe tussen de regeltjes door lezen en vooral dingen niet te letterlijk nemen om die dieper verborgen schat te vinden.  

Vind je die schat? Dan ontdek je emoties. Je leeft met het meisje Cassie mee, dat zwaar gepest wordt maar op het begin van het verhaal te naïef is om daar het slechte van in te zien. Je krijgt diepe haatgevoelens voor de klasgenoten die haar pesten. Een nog grotere boosheid voel je voor racisme.  

“Soms zou ik het liefst mijn kleren uittrekken. Om te laten zien dat ik daaronder hetzelfde ben als zij.” Dit zware thema kan in twee zinnen, gesproken door een meisje van dertien, zo’n heftige emotie oproepen. Een meisje hoort niet te lijden omdat ze niet hetzelfde is als iemand met een Engelse afkomst. En ook een volwassen vrouw hoeft niet op haar knieën te gaan voor iemand, alleen omdat ze zijn of haar taal niet goed spreekt. Je voelt machteloosheid, wanneer je een kijkje krijgt in het leven van een ongeaccepteerde buitenlander in een vreemd land.  

Gelukkig wordt dit zware thema verlicht door de alledaagse onderwerpen waar een tiener zich mee bezighoudt. Ze krijgt haar maandelijkse periodes, wordt verliefd en ontdekt een grote passie: zwemmen. Die passie leert haar om nee te zeggen tegen de pesterijen en om zichzelf te accepteren zoals ze is. “Op de kant mag ik dan lelijk zijn, als ik praat in zwemslagen, ben ik prachtig.” En zo is het.  

Dat de zoektocht naar Tata een belangrijke rol dient te spelen, zie je niet helemaal terug. Het is slechts een deel van het verhaal, de reden waarom Cassie dit allemaal meemaakt. Meer niet. De nadruk ligt meer op het feit dat een jong meisje verscheurd kan worden door de mensen van wie ze houdt, maar zichzelf weer op kan bouwen door die liefde in andere dingen te zoeken.  

Dit boek is anders, en net zoals je het meisje Cassie op het begin geen kans wil geven, is het uiteindelijk juist bijzonder omdat het zo anders is. Een kennismaking met poëzie voor jongeren die een zwaar thema kent en diep ontroert.